DOMESTICATED

Desondanks er steeds meer stichtingen meehelpen aan het steriliseren van honden zijn er alsnog veel straathonden in Griekenland en Italië. Nog steeds zijn er veel mensen die ervoor kiezen af te zien van hun hond en deze op straat achter te laten. Het probleem blijft voortkabbelen omdat er niet genoeg honden zijn gesteriliseerd. Jaarlijks ontvangt elke gemeente in Griekenland 40.000 euro voor sterilisatieprogramma’s en opvang voor dieren op straat vanuit de Europese Unie. Echter weten veel vrijwilligers niet waar dit geld voor wordt gebruikt en zijn tevens te veel mensen tegen het steriliseren van straatdieren. Sinds een aantal jaar is er een nieuwe wet in Griekenland die luidt dat alle dieren gesteriliseerd moeten worden die van straat komen. Veel vrijwilligers geven aan dat mensen uit conservatieve overwegingen er vaak voor kiezen alsnog niet te steriliseren.

Het doel van dit project is de geadopteerde hond een podium te geven als ode aan de straathond en dierenleed wereldwijd. In de Zuid-Europese landen volg ik de situatie waar men druk bezig is met het opsporen van honden en het vinden van nieuwe eigenaren voor de hond, evenals sterilisatieprocessen in een poging het probleem aan te pakken. Dat hier zo’n gestructureerd systeem voor op is gezet heb ik nooit geweten. Toch worden meestal de asielen gerund door vrijwilligers met privégeld met de zorg die deze particuliere asielen zich kunnen veroorloven. Ontelbare dieren brengen dus hun leven door op straat, ondervoed en bang, of uiteindelijk zelfs geëuthanaseerd als ze geen thuis voor ze kunnen vinden. In dit project ga ik hier dieper op in en probeer ik antwoorden te vinden op hoe we respect voor de natuur zo zijn kwijtgeraakt en hoe we in een situatie zijn beland waarin dieren vaak als statussymbool dienen zolang wij vinden dat het bij onze idealen past.

Het project vertelt dus ook een breder verhaal over de tegenstrijdigheid tussen het menselijk verlangen naar liefde tussen mens en dier enerzijds en de diepgewortelde drang naar consumentisme en dieren te zien als instrument anderzijds. Neem als voorbeeld de ‘’coronapups die werden gefokt in Oost-Europa onder slechte omstandigheden. Omdat het al snel duidelijk werd dat veel mensen een hond in huis wilden nemen omdat men ineens meer tijd thuis spendeerde, werd hier een markt voor opgezet. Dit heeft geleid tot veel gezondheidsproblemen bij deze pups. Toen mensen weer buitenshuis aan het werk gingen na de pandemie gaf dit de nodige problemen en zagen er heel wat Nederlanders geen mogelijkheid meer om het dier te behouden.

De meeste dingen die we ons toe eigenen moeten in een ideaalbeeld passen en passen bij het meest huidige beeld van de maatschappij. Hier horen in het geval van straathonden geen vuilnisbakkenrashondjes bij maar gaan we liever naar een fokker waar je een hond koopt. De moderne westerling kijkt naar wat past binnen een verwachtingspatroon van zijn omgeving wat betreft het uitkiezen van een huisdier en koopt liever iets wat hij al kent. Adoptie is daarom vaak geen optie.